Het
is heet in de auto. De zon schijnt genadeloos op het dak. De raampjes zijn opengedraaid.
Of ze zijn gesloten, een geklemde handdoek houdt zoveel mogelijk de zon buiten.
De snelheid is ongeveer een halve meter per 5 minuten. Er wordt gezeurd en
ruzie gemaakt op de achterbank. Tijd om de kindjes om te kopen met snoep.
Er
hangt zenuwachtigheid in de lucht. Een beetje een gespannen sfeer. Er worden
auto’s opzij genomen, reiskoffers opengemaakt, papieren bestudeerd. “Hopelijk niet
bij ons.” “Is dat echt niet te veel wijn, die we onderaan in de koffer hebben
gestoken?”
Dit
zijn mijn herinneringen aan de jaarlijkse terugkeer uit Frankrijk na 14 dagen
zonovergoten vakantie in de Provence. Vrijheid van mensen en goederen, dat
bestond toen niet. En we wisselden toen nog onze Belgische frank om in Franse
franc bij de bank.
Een
grenscontrole roept vandaag bij mij nog altijd die lichte spanning op. “’t Gaat
toch allemaal in orde zijn, he?!” Aanschuiven, wachten, mijn paspoort nog eens
doorbladeren. Al even repeteren in mijn hoofd wat ik ga zeggen tegen de arm der
wet die mij zal evalueren, controleren en al dan niet goed bevinden om zijn of
haar land te betreden.
In
een grote internationale luchthaven loopt die procedure zeer
georganiseerd en gedisciplineerd. Elke beambte weet wat er van hem verwacht
wordt en stempelt rustig elk paspoort af dat tussen zijn handen glijdt en er
niet al te verdacht uitziet.
Maar
dan zijn er de kleine grenspostjes. Die die ik tegenkom wanneer ik met een
boemeltrein de grens oversteek tussen Maleisië en Thailand. Of wanneer ik mij
een rivier laat over varen die de grens vormt tussen Thailand en Laos. Hier
gelden andere regels. Of althans, zo lijkt het wel. De ambtenaren tonen graag
hun macht door mij te laten wachten. Door langzaam en geconcentreerd door mijn
paspoort te gaan. Door mij te bestuderen en telkens weer te vergelijken met
mijn foto. Door mijn vingerafdrukken te nemen. Door mij een stap achteruit te
laten nemen, zodat ze me kunnen fotograferen. Ik vraag mij ondertussen af of er
‘iets geregeld’ moet worden. Klamme handen, een beetje zweterig.
En
dan, tsjak, tsjak, tsjak. Het verlossende geluid van een stempel die wordt
gezet. Yes, opnieuw 90 dagen dikke pret!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Reispromo's, fotootje van een berg of een strand, wat inside information here and there? Like NoMadBelgian op Facebook and get the real deal!
www.facebook.com/nomadbelgian
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.jpg)
0 reacties:
Een reactie posten