Maleisie. En het meest nostalgische restaurant in Kuala Lumpur.

Heel, heel, heel, heel, heeeeel lang geleden was ik op bezoek in Kuala Lumpur. Een tweeledig tripje, waarbij ik mijn mama ging oppikken op de luchthaven en waarbij ik mijzelf ging volproppen met eten. Mijn vriendin Yeok ging mij daarbij helpen. Zij is van KL (zoals Kuala Lumpur wordt genoemd door iedereen, behalve toeristen), dus dat viel al goed mee. Yeok, zoals elke Maleisier, is nogal zot van eten, dus dat viel ook al mee. En ik had het wijze besluit genomen mijn ‘eating pants’ mee te brengen naar KL.

Het waren drie heel lange dagen in KL, van het ene eetstalletje naar het andere kraampje. 

Op een bepaald moment dacht ik dat zelfs mijn eating pants,
toch met een serieus uitrekbare elastiek,
het niet gingen rekken. 

Ik ben het ondertussen gewoon om vijf keer per dag te eten, maar dit was er gewoonweg over! Beef noodle soup, ikan bakar, een koud pintje, bbqed chicken wings, een koud pintje, roti tissue, een teh tarik, nog eens ikan bakar (want de eerste vond ik niet echt perfect), nog een koud pintje en bah kut teh (ja, dat is een echt gerecht :-)

Een deel van Yeok haar geïmproviseerde food tour bracht ons naar het Chinatown van KL om er Hokkien Mee te eten. Mee zijn noedels, in dit geval eiernoedels, en Hokkien refereert naar een dialect gesproken in de provincie Fujian in China en ook gesproken door heel wat Chinese migranten over heel Zuid-Oost Azië. Afhankelijk van waar je bent, zal het gerecht Hokkien Mee een volledig ander gerecht zijn. De versie in Penang is een soep van garnalenbouillon met noedels, sojascheuten en een hardgekookt ei. De versie in KL zijn gebakken noedels in een zoute, zwarte saus met krokant varkensvet. 

Ik kon niet naar KL gaan zonder de typische Hokkien Mee van daar te eten. En uiteraard moet je dit gerecht proeven in het meest ranzige kot van heel KL, want daar smaakt de hokkien mee uiteraard het best. Dus Yeok neemt mij mee naar Chinatown, naar een restaurant (stel je daar niks Belgisch bij voor) dat gekend is voor zijn hokkien mee. De eigenaar is de vierde generatie, hij heeft het restaurant van zijn vader. Hij rookt een sigaret terwijl hij staat de koken. Er is geen opvolger, zegt hij, dus nog een paar jaar en dit zal je nooit nog zien in KL...

Ik kan een boompje opzetten over hoe lekker de hokkien mee was. En ja, dit was de beste die ik ooit in KL gegeten heb. Maar ik zou beter een boompje opzetten over hoe dit erfgoed aan restaurants en eetstalletjes langzaam aan het verdwijnen is. Geen overnemer geïnteresseerd, een steeds complexere regelgeving en huurprijzen die de pan uitswingen. Nochthans zit het restaurant bomvol en doet deze man allicht honderden couverts per dag, dit restaurant is binnenkort verleden tijd. 

Ga, nu je nog kan.